Met zonder jou

Ik dacht dat ik het nu prima zou kunnen. Ik vermoedde dat het deze keer niet zo'n pijn zou doen. We deden het dit jaar al twee keer eerder: op vakantie zonder haar. Maar zo prima kon ik het helemaal niet. Ik hield geen rekening meer met een klap en daarom kwam hij deze keer totaal onverwacht. Tegen een klap uit onverwachte hoek verweer je jezelf niet, die komt snoeihard aan.

Het is zaterdagavond. We hebben een heerlijke 'rommeldag' achter de rug. Zo'n dag waarop alle klusjes in huis gedaan zijn, waarop ik zelfs nog een paar uur lekker heb gewerkt. Zo'n dag waarop alles gaat zoals het moet. Maar ineens ben ik onrustig. Ik wil ijsberen, rondjes lopen, mijn onrust begrijpen en een plek geven. Ik kan geen prikkel meer verdragen. Ik snap er niets van. Na zo'n heerlijk dagje zou er toch een ontspannen avond tevoorschijn moeten komen? Mijn oog valt op haar foto. Ik draai mijn hoofd weg. Ik kan hem niet zien, ik wil hem niet zien. De dam breekt door. Met gierende uithalen komt alle pijn tevoorschijn. Het golft eruit: lelijke, stinkende, vieze rouw, van dat type dat al een tijdje onderhuids zit te etteren.

Zo fragiel is geluk

Vandaag is zo'n dag waarop heel Nederland er ineens mee geconfronteerd wordt: geluk is fragiel. Geluk is een ontzettend dun lijntje, waarop je door het leven danst. Vandaag is ons hele land stilgezet. Vanmorgen vroeg kwam dat afschuwelijke nieuwsbericht uit Oss onze wereld binnen. Misschien vertrok je vanochtend al vroeg uit huis, lagen je kinderen nog op één oor en gaf je je partner een gehaaste kus in het voorbijgaan. Vanavond kom je weer thuis, vanavond zie je ze weer, vanavond maak je wel even tijd tussen het werken en je avondprogramma door. Maar vandaag kwam er niet voor iedereen een vanavond, kwam er niet voor iedereen een weerzien.

Huilend hart

Soms komt het verdriet uit onverwachte hoek, op een dag dat je het niet verwacht. Of je verwacht wel het verdriet, maar dan blijkt het verdriet over een felheid te beschikken die je de adem beneemt. Zondag was zo'n dag, daarover straks meer. Wekenlang heb ik me volledig op mijn boek gestort. Ik schreef er in mijn laatste blog al iets over. Ik heb gelezen, getypt, bijgeschaafd, geschrapt, herstelt. Het zetten van die laatste punt was wel een ding en ik had verwacht dat daarna de klap zou volgen. Dat gebeurde niet. Er was vooral opluchting. Het voelde wel leeg, maar ik was niet verdrietiger. Ik was ook nog niet helemaal klaar met het boek, waarschijnlijk was dat de reden, mogelijk zette ik me nog even schrap. Het boek moest nog één keer doorgelezen worden, in zijn geheel, op papier, in chronologische volgorde. En dat had ik totaal onderschat.

De laatste punt

Zwarte Roze Wolk - Het boek

Hij is gezet. De laatste punt. De allerlaatste punt van het boek Zwarte Roze Wolk.
In de achterliggende weken heb ik me suf getypt. Gelezen, geschrapt, bijgeschaafd. Ik heb het manuscript opnieuw en opnieuw gelezen. Ik heb onvoorstelbaar veel koppen koffie achterover geslagen tijdens deze bezigheden. Steeds zie ik nieuwe schoonheidsfoutjes, dus het werk is nooit af. Ondertussen begon het te knagen. Steeds opnieuw het verhaal doorlezen betekent ook steeds opnieuw het verhaal doorleven. Dat doet hier en daar pijn.

Maar... De tekst is af. Bijna af, zo goed als af. Ik heb fantastische hulp gehad van iemand die de redactie op zich wilde nemen. Zondag kreeg ik het laatste deel van mijn boek geredigeerd teruggestuurd, daarmee ga ik een nieuwe fase in richting de geboorte van het boek. Wat er zondagavond gebeurde had ik niet voorzien. Door die laatste punt, door die laatste controle, brak er ineens een dam door. Alle emoties overspoelden me als een vloedgolf. Alle pijn, alle verdriet, het missen van Aimée, het definitieve van haar afwezigheid, het feit dat ik nooit meer over haar kan schrijven dan ik nu heb gedaan. Alsof door het zetten van die laatste punt, ik ook een beetje een punt achter haar leven zet. Natuurlijk weet ik wel dat dit niet waar is. Zij leeft de rest van ons leven in ons verder. Maar groter worden doet ze niet meer, nieuwe ervaringen met haar gaan we niet opdoen.

Toch ben ik ook heel opgelucht dat die laatste punt gezet is.

Inbetween jobs

'Wanneer ga je nu beginnen bij je nieuwe baan? Ben je al begonnen? Heb je er zin in?' De vragen komen steeds opnieuw. Het is dus hoog tijd voor een nieuwe blog over de periode inbetween jobs.

Taalknutsels
Misschien zag je het al voorbijkomen op social media, misschien heb je het al gehoord. Sinds afgelopen week sta ik bij de Kamer van Koophandel officieel geregistreerd als freelance tekstschrijver en uitgeverij, onder de naam Taalknutsels. Schrijven doe ik al mijn hele leven, mensen mee laten lezen pas sinds de zwangerschap van Aimée. Het schrijven geeft me energie, het boort een passie aan waarvan ik het bestaan niet wist. Dus besloot ik om, naast de nieuwe baan in de gehandicaptenzorg, mijzelf in te schrijven als freelance tekstschrijver. Zo kan ik naast mijn baan misschien wat bijverdienen als freelance tekstschrijver en doen waar ik blij van word.

Maar zaken veranderen en soms doen ze dat sneller dan gedacht.

Afscheid van een ziekenhuis

Maandag 30 juli 2018
Vandaag is het een vreemde dag, ook al is het een dag als alle anderen. Vandaag is het mijn allerlaatste werkdag in het ziekenhuis, vandaag neem ik afscheid. Ik doe mijn werk net als op alle andere dagen en de werkelijkheid dat dit de allerlaatste keer is, wil niet tot me doordringen. Om half vijf sluit ik voor de allerlaatste keer mijn computer af. Ik wandel naar het servicebureau en lever mijn sleutel en mijn werkpas in. Mijn handen zijn leeg wanneer ik terugloop naar de poli, vreemd leeg. In mijn buik voel ik een kriebel. Dit was het dan. Dit was die allerlaatste werkdag. Nu hoef ik nooit meer dat hele eind hierheen te rijden. Maar nu zal ik ook nooit meer genieten van al die mooie, markante, bijzondere en gewone patiënten die ik hier aan me voorbij zag trekken. Al die mooie gesprekken en de gouden tips die je soms zomaar uit handen van patiënten kreeg, wanneer je de tijd nam om écht naar ze te luisteren. Het is voorbij.

Een gedenkteken vol trots

Donderdag 19 juli
Het doet pijn in mijn buik. Ik ben al een aantal dagen misselijk. Volgende week is het zover, dan wordt de grafsteen geplaatst. Wanneer weten we niet precies, ergens in deze dagen zullen we bericht krijgen. Het maakt me onrustig. De gedachte dat er aan het graf van mijn kleine meisje gerommeld gaat worden, kan ik amper verdragen. Ik wil het niet. Ik wil dat mijn meisje met rust gelaten wordt.
In de loop van de middag gaat de telefoon. Het is het bedrijf dat het gedenkteken levert. Morgen kan het al geplaatst worden. Het is een heftige confrontatie. Morgen is het zover, morgen komt er letterlijk een nieuwe blokkade tussen ons en ons meisje. Dan wordt haar plekje op de begraafplaats definitief, dan woont ze er voor altijd.

Mijn verstand zegt dat er niets wijzigt. Ons meisje ligt daar al een hele tijd. Daar verandert een steen helemaal niets aan. Maar mijn gevoel gilt het uit. 'Blijf van mijn meisje af! Laat haar met rust! Doe voorzichtig met haar, sla niet per ongeluk een paal door haar mandje. Leg geen steen op haar! Ik wil haar zo graag nog kunnen pakken, vasthouden en voelen. Plaats niet die steen ertussen, neem haar niet voor altijd van mij af.' Ik blijf het gesprek met mezelf aangaan. De grafsteen zal niets veranderen. Integendeel, het zal haar plek mooier maken. Toch slaap ik er slecht van.